نقش برجسته و مجسمه سازی در هند :

در قرن های اول و دوم مجسمه سازی و حجاری های نقش برجسته در غرب هند رواج داشت.

اولین یافته های نقش برجسته در هند شامل مجسمه هایی در یک معبد است ،
که یکی از آن ها مکتب فکری خدای ایندرا نشسته بر روی فیل خود و دیگری سوریا، خدای خورشید است که در ارابه خود قرار دارد.
پس از آن در قرن چهارم میلادی چهره های نقش برجسته جایگزین خدایان و نقش برجسته های قدیمی تر گردید.
آن ها از این طرح های نقش برجسته در معابد، سنگ قبر ها و گچ بری های پیش ساخته استفاده می کردند.

نقش برجسته و مجسمه سازی در غرب :

در غرب و اروپا در دوران هلنیستی سبک کنده کاری و نقش برجسته منظره ها و طبیعت ابداع گردید،
نقش برجسته های اتروسکی از عمده صنایع دستی و آثار هنری در آن دوران به شمار می رفت.

در طاق تیتوس در روم از نقش های برجسته پی در پی در ستون تراژان استفاده شده است
که این خود یک اثر هنری بی نظیر به شمار می رود.
نقش برجسته های استفاده شده در موزه کاپیتول هم یکی از آثار هنری منحصر بفرد است
که منعکس کننده سبک تصویری ناشی از نفوذ آشکار یونانیان است.

نقش برجسته در مصر :

نقش برجسته های مصری و آشوری با بهره گیری از رنگ های با پایه قوی تر ، بسیار تأثیرگذارتر و مؤثرتر از سایر نقش برجسته ها به شمار می رود.

نقش برجسته در غرب :

یونانیان نیز در ابتدا از رنگ ها در نقش برجسته های خود در موزه پالرمو استفاده کرده اند.

این نقش برجسته ها به صورت انسان هایی بودند که در نقش برجسته های یونان و روم ،
برای بیان رویدادها و وقایع تاریخی و نظامی و همچنین در معابد و عبادتگاه ها مورد استفاده قرار می گرفتند.

نقش برجسته ها می توانند به خوبی بیانگر یک سری صحنه ها و اتفاقات مهم باشند.
در قرون وسطی مجسمه سازی به صورت نقش برجسته رواج زیادی پیدا کرده بود.
برخی از برجسته ترین نمونه های نقش برجسته های تاریخی مربوط به این دوران ،
می توان به نقش برجسته های به کار رفته در کلیساهای فرانسه، انگلستان و دیگر کشورها اشاره کرد
که البته این روال در نقش برجسته های مدرن تا دوره گوتیک ادامه پیدا کرد.
در هنر گوتیک و رنسانس نقش برجسته ها عموما روی اجسام :

• چوبی ،
• سفال ها
• و گچ

کاربرد داشتند اما در سنگ و یا سنگ های مرمر از آن ها استفاده نمی شد.
در دوره رنسانس استفاده از نقش برجسته ها در درب های برنزی رواج بسیار زیادی پیدا کرد.
این نقش برجسته ها نشان از ذوق و سلیقه هنرمندان دوره رنسانس دارد و نمایانگر درک بیشتر آن ها از فضا به عنوان یک تجربه دیداری است.
در تعمیدگاه هایی در ایتالیا از نقش های برجسته تصاویر کتاب مقدس آن ها بر روی درهای برنزی این تعمیدگاه ها استفاده شده است.